…na nagdadala nang pait at sarap sa aking buhay.
Dahil sa pait na dulot nito,
Sumasarap ang buhay.
(…that brings bitterness and pleasantness in my life.
Because of its bitterness,
The more pleasant life is.
“Alas-syete pa lang ng umaga, nag-abang na ako.
Dumating siya ng alas-diyes dahil sa traffic.
Nagkape… kwentuhan… kape ulit… kwentuhan… kumain.
Tapos kape ulit habang nagkukwentuhan.
Ang bilis ng oras, alas-tres na nang hapon.
Kailangang pumasok sa opisina kahit ayaw namin.
Kasi pampasira iyon ng pagkakaibigan, sabi namin.
Nang mga sumunod na mga araw, nandito ulit kami.
Nagkape… nagkwentuhan.
Eto ako ngayon, nagkakape ulit dito
Bakante ang upuan sa tabi at sa harap ko.
Wala nang kakwentuhan, kasama, kaibigan at nagmamahal sa akin.
Nakaupo at inaalala ang dating siya… nang nag-iisa.”
“It’s only seven o’clock in the morning, I was already waiting.
She arrived at around ten o’clock because of the traffic.
We drank coffee… chat… coffee again… chat… we ate.
And then another coffee while chatting.
Time pass by so fast, it’s already three o’clock in the afternoon.
We need to go to the office even though we don’t want to.
It ruins friendship, as we always say.
The following days, we’re here again.
Had coffee… chat.
Now I’m here, having coffee again
The seats beside me and in front of me are empty.
No one to talk to, a companion, a friend and someone who loves me.
I’m seating here and remembering the person I knew before… alone!”)